.
Σαν σήμερα άλλαξε η ιστορία ..Το πραξικόπημα του 1974 στην πατρίδαν μου έγινεν αφορμή να κουβαλήσει τους Τούρκους.
Η αρπαγή περιουσιών, οι βιασμοί, οι σκοτωμοί , οι αγνοούμενοι, οι μάνες , τα παιδιά, όλα αυτά σημάδεψαν την ψυχή όλων των συμπατριωτών μου και την δικήν μου ...
Συχνά ακούω από τις νέες γενεές τι εμείς κάναμε γι΄ αυτούς ..
Δυστυχώς εμείς ζήσαμε και βιώσαμεν αυτά που παιδικά μάτια δεν επιτρέπεται να βλέπουν. Το μπαρούτι το νιώθουμε ακόμη στην μύτη μας , τα βουητά των αεροπλάνων ηχούν ακόμη στ΄αυτιά μας, ακόμη θυμάμαι τα μηνύματα των εγκλωβισμένων μέσω ραδιοφώνου ( ΡΙΚ ) στους συγγενείς και αυτό το στεγνό ότι
"είναι καλά" ....
Τον στίχο τον έγραψα απο το παράθυρο (Ακριτικόν Καιμακλίν) μου βλέποντας ολόκληρη την οροσειρά του Πενταδακτύλου ...
Εκατσα τζιαί θώρουν τα χωρκά μου
Νεάπολην τζιαί Τράχωναν
ετρέξασειν ευτείς τα δάκρυα μου
οι σκέψεις μου επάγωνναν >>
Η μνήμη με πάει στους σκοτωμένους , σε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να γλυτώσουν οι προδότες ...
Πού να σου άψω το τζιερίν
πού το καντήλιν γιέ μου
ξύπνα τζιαί δέ την μάνα σου τζιαι πέ μου ...
Κ .Κ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου